ဆင်းရဲလွတ်ကင်းရေး စီးပွားရေး အင်န်ဂျီအို

ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်တွင်  ဆင်းရဲသားများအား အသေးစားချေးငွေ (Microfinance )ထုတ်ချေး ခြင်းဖြင့် ဆင်းရဲတွင်းမှလွတ်မြောက်နိုင်ရန် အကူ အညီပေးသည့်အတွက် မိုဟာမက်ယူနွတ်စ်နှင့် သူ ဦးဆောင်တည်ထောင်ခဲ့သည့် ဂရာမင်းဘဏ်တို့ကို  ၂၀၀၆ ခုနှစ်အတွက် ငြိမ်းချမ်းရေးနိုဘယ်ဆု ချီးမြှင့်ခဲ့သည်။  ထိုသို့ဆုရခဲ့သဖြင့်လည်း ယူနွတ်နှင့် ဂရာမင်းဘဏ်တို့၏ အသေးစားချေးငွေဖြင့် ဆင်းရဲ တွင်းမှ လွတ်မြောက်ရေးနည်းလမ်းကို နိုင်ငံတကာ ကစိတ်ဝင်စားလာခဲ့သည်။ တကယ်တော့ ယူနွတ်စ် နှင့် ဂရာမင်းဘဏ်တို့သည် ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်နိုင်ငံတွင် အသေးစားချေးငွေထုတ်ပေးသည့် ပထမဆုံးလုပ် ငန်း မဟုတ်သလို အကြီးဆုံးလုပ်ငန်းဟုလည်း မဆို နိုင်ပေ။ အစောဆုံးနှင့်အကြီးဆုံး အသေးစားချေး ငွေလုပ်ငန်းမှာ "ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ် ပြန်လည်ထူထောင် ရေး အထောက်အကူကော်မတီ"(Bangladesh Rehabilitation Assistance Committee, BRAC) ဟု ခေါ်တွင်သော အစိုးရမဟုတ်သည့် အဖွဲ့အစည်း(NGO)တစ်ခုဖြစ်သည်။BRAC တစ်နှစ်လျှင် ချေးငွေ ဒေါ်လာ သန်း တစ်ထောင်ခန့်ထုတ်ချေးသည်။ အသေးစား ချေးငွေထုတ်ပေးသည့် လုပ်ငန်းအပြင်၊ အင်တာ နက် ဝန်ဆောင် မှု လုပ်ငန်း (ISP) တစ်ခု၊ တက္ကသိုလ် ကျောင်း တိုက်  တစ်တိုက်နှင့်  မူလတန်းကျောင်းများကို လည်း ထူထောင်ထားသည်။ BRAC ပိုင် မူလ တန်းကျောင်းများက   ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်  ကလေး သူငယ် ၁၁ ရာခိုင်နှုန်း၏ ပညာရေးကို တာဝန်ယူ လျက်ရှိသည်။ ထို့ပြင် တိရစ္ဆာန် အစာစက်ရုံများ၊ ကြက်မွေးမြူရေးလုပ်ငန်းများ၊ လက်ဖက်စိုက်ခင်း များနှင့် ထုပ်ပိုးပစ္စည်းစက်ရုံများကိုလည်း တည် ထောင်ထားသေးသည်။ NGOဆိုသည်မှာ အရွယ် အစားသေးငယ်ရမည်ဟု မဆိုနိုင်ကြောင်း BRAC က  နမူနာပြနိုင်ခဲ့သလို၊  အနောက်နိုင်ငံများမှ နာမည်ကြီး အလှူရှင်အဖွဲ့အစည်း များထက် သာ လွန်အောင်    စွမ်းဆောင်နိုင်ကြောင်းကိုလည်း သာဓကပြနေပေသည်။၁၉၇၀ ပြည့်နှစ်က ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်နိုင်ငံ စစ် တကောင်းမြို့တွင် ရှိနေသော ရှဲလ်ရေနံကုမ္ပဏီ၏ ရုံးခန်းများကို ဆိုင်ကလုန်းမုန်တိုင်းဘေးသင့် ဒုက္ခ သည်များအတွက် ခိုလှုံရာစခန်းအဖြစ် ဖက်ဇ်လီ ဟာဆန်အဘက်က     ပြောင်းလဲအသုံးချခဲ့ရာမှ BRAC စတင်ပေါ်ပေါက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ ဟာဆန်အဘက်သည် ဗြိတိန်တွင် ပညာ သင်ခဲ့သူဖြစ်ပြီး သူ့အဖိုးသည် ကိုလိုနီခေတ် ဘင်္ဂေါ ပြည်နယ်အစိုးရအဖွဲ့တွင်  ဝန်ကြီးတစ်ဦးဖြစ်ပြီး၊ သူ့ဘကြီး  တစ်ဦးသည်လည်း   ဘင်္ဂေါပြည်နယ် ဘုရင်ခံ၏ အမှုဆောင်ကောင်စီတွင် အမှုထမ်းခွင့် ရခဲ့သည့် ပထမဦးဆုံး ဘန်ဂါလီ လူမျိုးဖြစ် သည်။ BRAC ၏ ထူးခြားချက်မှာ စီးပွားရေးနည်းနာများ ကို ဆင်းရဲနွမ်းပါးသူများအမြင်နှင့် ပေါင်းစပ်ဆောင် ရွက်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ဆင်းရဲမွဲတေခြင်းကို အခြေ ခံအားဖြင့် စီးပွားရေး ပြဿနာအဖြစ်သာ ရှုမြင် ခဲ့ကြပြီး   ငွေကြေးအထောက်အပံ့ပေးခြင်းဖြင့် သက်သာ  လျော့ပါး စေနိုင်သည်ဟု   ယူဆခဲ့ကြ သည်။  ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ် ကျေးရွာများတွင် ဆင်းရဲမွဲ တေခြင်းမှာ တင်းကျပ်သော လူမှုရေးအဆင့် ခွဲခြား မှုများကြောင့်လည်း ဖြစ်ပေါ်လာရသည်ဟု ဖက်ဇ် လီဟာဆန်အဘက်က ခံယူထားသည်။ ထိုအခြေ အနေများကြောင့် ရပ်ရွာဖွံ့ဖြိုးရေး အစီအစဉ် များ သည် ဆင်းရဲသားများထက် ချမ်းသာ<ကယ်ဝသည့် ကြေးရေတတ်များကိုသာ  ပိုမိုအကျိုးပြုနေတတ် သည်။ သို့ဖြစ်၍ ဆင်းရဲမွဲတေမှုကို ပြောင်းလဲ စေရန်မှာ လူ့အဖွဲ့အစည်းကို ပြောင်းလဲပစ်ရမည် ဟု ဆိုသည်။ထိုသို့ရှုမြင်ခြင်းကြောင့် ဟာဆန်အဘက်ကို လက်ဝဲလမ်းလိုက်နေသူဟု   ထင်စရာရှိသည်။ တကယ်တော့  ယင်းသို့သော  တော်လှန်ရေး သဘောထားကို ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုအဖြစ်သို့ လမ်း ကြောင်းပြောင်းယူခြင်းဖြစ်သည်။ အမျိုးသမီးများ သည် လူမှုအဆင့်ခွဲခြားမှု၏ အောက်ဆုံးအဆင့် တွင် ကျရောက်နေပြီး၊ အကူအညီ  အလိုအပ်ဆုံး လည်းဖြစ်နေကြသဖြင့်  အမျိုးသမီးထုကို ဦးစား ပေးရန် ရွေးချယ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် BRAC ၏ စာသင်ကျောင်းများတွင် မိန်းကလေး ဦးရေမှာ ၇၀ရာခိုင်နှုန်းအထိ ရှိနေခြင်းဖြစ်သည်။ အသေးစား ချေးငွေထုတ်ချေးခြင်းဖြင့် ဆင်း ရဲသားများ ငွေစုဆောင်းလာနိုင်စေရန် အထောက် အကူပြုသည်။ ဂရာမင်းဘဏ်က ဆင်းရဲနွမ်းပါးသူ အမျိုးသမီးများကိုသာ ငွေထုတ်ချေး သော်လည်း BRAC က  စီးပွားရေးလုပ်ငန်း  ကုမ္ပဏီငယ် အများအပြားကိုလည်း  ချေးငွေထုတ်ပေးသည်။ မိသားစုနှင့် တစ်ဦးချင်းသို့ ထုတ်ပေးသည့် ချေး ငွေသည် နွားမဝယ်မွေးထားသကဲ့သို့သော အစဉ် အလာ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမှုထဲသို့ ရောက်သွားလေ့ရှိ သည်။ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းငယ်များသို့ ချေးငွေမှ အလုပ်အကိုင်နေရာသစ်များ ပေါ်ပေါက်လာစေ မည်ဖြစ်သည့်အပြင် ထုတ်လုပ်မှုစွမ်းရည် တိုးတက် သည့် စီးပွားရေးလုပ်ငန်း ပုံစံသစ်များ ဖြစ်ထွန်း စေနိုင်သည်ဟု မျှော်မှန်းထားခြင်းဖြစ်သည်။ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်တွင် နှစ်ပေါင်း ၃၀ ကြာမျှ လုပ်ကိုင်ခဲ့သည့် အတွေ့အကြုံအရ BRAC ၏ လုပ်ငန်းစနစ်များမှာ ချို့ယွင်းအားနည်းချက် မရှိ တော့သလောက် ကောင်းမွန်လာခဲ့သည်။ ယခု အခါမှာတော့ အာဖဂန်နစ္စတန်၊ တန်ဇန်းနီးယားနှင့် ယူဂန်ဒါနိုင်ငံများတွင် BRAC သည် အကြီးဆုံး NGO အဖွဲ့များအဖြစ် တိုးချဲ့ဆောင်ရွက်နိုင်ခဲ့ပြီး၊ ထိုနိုင်ငံများတွင်  လွန်ခဲ့သော ဆယ်နှစ်ကျော်က စတင်ဆောင်ရွက်ခဲ့ကြသည့် ဗြိတိသျှ အလှူရှင် အဖွဲ့အစည်းများထက် ပိုမိုထိရောက်အောင်မြင် လျက်ရှိသည်။ NGO တို့သည် ကျေးလက်ဒေသ နှင့် အဆက်ပြတ်နေသည့် အစိုးရများနှင့် ကျေး လက်တို့အကြား လစ်ဟာနေသော ကွက်လပ်ကို ဖြည့်ဆည်းပေးခြင်းဖြစ်သည်။ မိမိဇာတိ ဘင်္ဂလား ဒေ့ရှ်နိုင်ငံတွင် အောင်မြင်ခဲ့သလို အခြား ဆင်းရဲ နိုင်ငံများတွင် အောင်မြင်နိုင်ပါ့မလား ဆိုသည်ကို တော့ စောင့်ကြည့်ရဦးမည်ဟု ဆိုပါသည်။Ref: The Economistဦးဟန်ထွန်း